
وذاتَ فجرِ تبسمت
فأشرقت شمسُ من
ثغرها أنارت ما بين
قلبينا وعطٓر الكونُ
شذاها
فالحب حين تترنم
به الأفواه يهبط من
علِ إلى أعلى
وذاتَ فجرِ تبسمت
فأشرقت شمسُ من
ثغرها أنارت ما بين
قلبينا وعطٓر الكونُ
شذاها
فالحب حين تترنم
به الأفواه يهبط من
علِ إلى أعلى